Jednym z głównym problemów polskich polityków – a zwłaszcza, niestety, polityków PiS – jest fakt, że woda sodowa za szybko uderza im do głowy. Najwyraźniej właśnie zachłyśniecie się sukcesem (czyli niewielką przegraną Kaczyńskiego z Komorowskim w I rundzie wyborów) spowodowało nagłe zaczadzenie umysłów prezesa PiS oraz jego ludzi.
Trudno nazwać inaczej, szczególnie w kontekście dotychczas perfekcyjnie prowadzonej kampanii, nagłe umizgi Kaczyńskiego wobec postkomunistów. Przecież SLD nigdy nie poprze kandydatury szefa PiS. Ci politycy już przebierają nogami, by wskoczyć na rządowe stołki i wejść w koalicję z PO. Poza tym, dlaczego eseldowcy mieliby pomagać "mordercy Blidy"?
Zresztą, politycy politykami, ale przecież ich wskazania nic nie dadzą bez odpowiedniego nastawienia elektoratu. A kim jest elektorat Napieralskiego? To ludzie, którzy nienawidzą Kaczyńskiego, ale bali się deklarowanego konserwatyzmu Komorowskiego. Teraz jednak zagłosowaliby na kontrkandydata Kaczyńskiego nawet, gdyby był to sam papież.
Zysk z adorowania postkomunistów będzie więc żaden, za to strata może okazać się spora. Około 90 proc. osób znajomych mi osób wspierających Kaczyńskiego jest oburzona na jego ostatnie wypowiedzi. Zapewne nie odwiedzie to ich od głosowania, ale pomyślmy, co by się stało, gdyby np. SLD jednak zdecydowało się oficjalnie poprzeć Kaczyńskiego...
Trzeba by spędzić ostatnie 10 lat (albo może raczej 50) gdzieś w dżungli Borneo, by uważać, że strategia uwodzenia "lewicy" w czymkolwiek kandydatowi PiS pomoże. Ale Kaczyński przecież nie znalazł swoich sztabowców w Indonezji. Czemu więc pozwalają mu na snucie takiej "narracji"?
A Platforma tymczasem rozgrywa sprawę "elektoratu Napieralskiego" znacznie lepiej. Dziś Komorowski odstawił szopkę po tytułem "Wyśmiewanie insynuacji Palikota o koalicji z SLD". Może sobie na to pozwolić, bo wie, że jeśli zwolennicy Napieralskiego na kogoś zagłosują, to właśnie na niego. I mizdrzenie się do polityków SLD nie ma żadnego sensu.
