Nie mam wątpliwości, że krew nastolatki zabitej nocą w sanockim mieszkaniu otoczonym przez policję spoczęła na dłoniach dowódców akcji. Świadczą o tym słowa samych policjantów, którzy jeszcze podczas trwającego oblężenia mówili mediom, że „stawką jest życie mężczyzny” - czyli tego, który trzymał broń. Nieletnią dziewczyną nikt się jakby nie przyjmował. Do mediów poszedł przekaz, że „jest w mieszkaniu dobrowolnie”.
Skąd policjanci wiedzieli, że „jest dobrowolnie”, skoro, jak się okazało: 1. nie nawiązali żadnego kontaktu z osobami przebywającymi wewnątrz mieszkania; 2. nie wiedzieli nawet co się dzieje w środku, bo gdy wkroczyli w końcu do mieszkania zastali tylko trupy.
Policja natychmiast nadała kolejny dziwny przekaz: że obie osoby popełniły samobójstwo. Teraz jednak już okazuje się, że być może tylko bandyta zabił się sam.
Nawet jeśli jednak dziewczyna też popełniła samobójstwo przy pomocy myśliwskiego sztucera, to przecież policja jest od tego, aby uniemożliwiać dzieciom (a w świetle prawa ona nadal była nieletnią) zrobienie sobie krzywdy!
I proszę mi nie mówić, że wypowiadam się wiedząc za mało. Wiem dostatecznie dużo, aby wyrobić sobie opinię: W Sanoku policja otoczyła mieszkanie w którym dorosły uzbrojony mężczyzna przebywał z nieletnią. Policja przez kilkanaście godzin nie była w stanie nawiązać kontaktu z bandytą. Sąsiedzi mówili funkcjonariuszom, że to taki typ, który się nie podda. Mundurowi jednak czekali, biegając tylko przed kamerami tam i z powrotem, nie mając żadnych informacji o tym, co się dzieje w mieszkaniu. A kiedy do niego weszli, pozostało im zabrać ciała.
Warto dodać, że – wbrew temu, co mówią teraz policjanci – taktyka oddziałów specjalnych policji nie zakłada biernego czekania w przypadku braku kontaktu z uzbrojonym napastnikiem przetrzymującym zakładnika (nawet „dobrowolnego”).
Pozostaje pytanie, jaki wpływ na sposób działania policji miał fakt, że bandyta był synem policjanta z pobliskiego Leska?
